Dag 14

De wandeldag begint weer als ik wordt gedropt in Vierlingsbeek. Het eerste stuk is voornamelijk langs kleine dorpjes. Omdat het nog vroeg is zijn alle terrasjes jammer genoeg nog dicht. Bij één van de dorpjes moet ik langs de spoorweg, over een met prikkelbosjes begroeid pad.

Een kilometer of 5 verderop kom ik door een duingebied dat veel weg heeft van de Loonse en Drunense duinen. Er zou hier ook wild moeten rondlopen maar dat krijg ik niet te zien. Wel lopen er 4 vrouwelijke wandelaars voorbij maar veel meer dan een begroeting zit er niet in.

Het volgende uur loop ik lekker door de bossen. Ik hoor de regen al zacht tikken op de blaadjes van de bomen. De afgelopen dagen heb ik geen regenpak meer in mijn tas zitten, dus ik hoop dat het niet veel harder gaat regenen. Het regent gestaag door maar ik ondervindt er geen last van door de dichte bossen. Zelfs als het harder begint te regenen merk ik er vrij weinig van.

Ook op deze dag kan het verkeerd lopen natuurlijk niet ontbreken. Maar deze keer gebeurt het op een wel heel bijzondere manier. Ik mis ergens een afslag maar denk volgens het boekje gewoon goed te lopen. Ik zie verderop ook gewoon markering die ik volg en merk nog niets vreemds op. Maar op een gegeven moment klopt de markering niet meer. Als ik de GPS erbij pak zie ik dat ik de route een paar honderd meter de andere kant aan het oplopen ben.

De laatste honderd meter van het bos begint het ineens erg donker te worden. Het lijkt wel of het midden in de nacht is. In de verte hoor ik het in de bossen onrustig worden. De bladeren en takjes vallen van de bomen en er staat ineens een koude wind in het bos. Als ik aan de rand van het bos kom zie ik dat het goed mis is. Er komt een groot donker wolkendek deze kant opgerold. Ik besluit vanaf hier maar goed door te lopen want ik denk niet dat ik het redt met schuilen onder de bomen. Een aantal minuten later komt het met bakken uit de hemel vallen. Het lopen heb ik inmiddels omgezet in rennen. Het is nog bijna een kilometer tot het volgende dorp. Zo hard als ik kan, ren ik door het weiland terwijl ik achtervolgd wordt door donder en bliksem.

Het eerste gebouw dat ik zie heeft maar een heel smal afdak waar ik niet heel de storm wil uitzitten. Ik zie verder geen andere schuilplaats en ren de woonwijk in. Daar bel ik aan bij het eerste huis. Ik heb geluk dat het weekend is en veel mensen nog thuis zijn. Een jonge meid doet de deur voor me open en ik mag binnen komen om te schuilen. Ik trek me schoenen uit om niet al te veel troep te maken. De ouders zijn ook thuis en overhandigen mij een handdoek. Daarnaast krijg ik een glaasje fris en een lekkere bak koffie met een koekje. Het duurt lang voordat de storm voorbij is, ik zit ruim 2 uur binnen bij deze gastvrije familie. Maar omdat het gezellig is vliegt de tijd voorbij. Als de lucht is opgeklaard vervolg ik mijn route met enige vertraging.

Ik heb nu zo lang kunnen rusten en probeer toch mijn verloren tijd weer in te halen. Het tempo ligt weer hoog. Ik moet alleen oppassen als ik door een stuk weide loop met wilde koeien. De grond is hier erg drassig geworden door de regen en daarnaast is het een mijnenveld van koeienvlaaien. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd als ik hier één misstap zet.
Het groepje koeien heeft zich verzameld bij het hek. Even denk ik dat ik daar langs moet maar gelukkig wijst de pijl de andere kant op. Voordat ik het weiland kan verlaten moet ik eerst langs een schuin stuk modderige grond dat uitkomt in de sloot. Aan het einde van deze hindernis moet er ook nog een klapdeur mijn kant opengezet worden. Het is best een uitdaging om niet te proberen uit te glijden.

Op de rest van de route heeft het onweer ook zijn sporen achter gelaten. Zo kom ik langs een overstroomde manege. De hindernissen zijn omgewaaid en het veld staat blank. In de bossen liggen grote plassen waardoor ik soms van het pad moet wijken. Ook lopen de bossen nu vol met kleine kikkertjes. Bij elke stap die ik zet springen er 2 á 3 weg. Ik kom wederom 2 herten tegen maar ook die zijn me te snel af voordat ik ze op de foto kan zetten.

Ik eindig vandaag in Grubbenvorst. Er zijn hier ontzettend veel terrasjes en ze zitten ook bomvol. Maar ik moet ook deze keer weer het terrasje overslaan want mijn ouders staan al weer te wachten.