Dag 3

Ik word wakker door de regen die tikt op mijn tent maar aangezien het niet meer is dan een beetje motregen blijf ik nog even liggen en laat ik mijn spullen buiten staan.

Even later kom ik mijn tent uit en zie ik mijn buurman en buurvrouw al wakker zijn. We maken even een praatje en ik kom er al gauw achter dat ze inderdaad het Fietsenpad doen. In de tussentijd breek ik mijn tent af en ruim mijn spullen op. Ik heb nog best moeite om mijn luchtbed op dezelfde manier te bevestigen als gisteren. Er hangen nu 3 rollen aan de bovenkant. Mijn luchtbed, slaapzak en tent. Mijn tas is hiervoor eigenlijk niet gemaakt. Ik heb dus geluk dat ik extra elastieken bij heb waarmee ik alles aan mijn tas vast krijg.

Als ik dan eindelijk mijn tas oppak en klaar ben om te vertrekken valt alles er weer af en kan ik weer overnieuw beginnen. Het oudere paar is inmiddels al vertrokken. En net als ik de andere man die op het veldje staat gedag zwaai, valt alles weer van mijn tas! Dat geeft me wel de gelegenheid om even met de meneer te kletsen. Hij loopt voor twee dagen een andere wandelroute die in de buurt is om zijn nieuwe tent uit te testen. Nadat alles voor de zoveelste keer op de tas zit loop ik naar de receptie om te lunchen en af te rekenen.

Ik krijg een uitgebreide lunch voorgeschoteld. 2 bruine pistolletjes, een beschuitje, knäckebröd en een eitje. Ik besluit 1 pistolletje te bewaren voor onderweg en eet de rest op. Tijdens het eten besluit ik mijn ouders even op te bellen om mijn luchtbed af te gooien. Aangezien ik er nu zoveel geklooi mee heb, heb ik niet langer zin om het luchtbed mee te slepen. Ik heb er de afgelopen dagen toch al niet op geslapen. Mijn ouders zijn gelukkig nog in Groningen en we spreken af in Zuidlaren. Dat is een plaatsje op ongeveer 4km afstand van mijn verblijfplaats.

Wanneer ik de receptie verlaat, valt wederom de hele zooi eraf. Ik besluit het nog 1 keer te proberen op een andere manier. Als het dan niet werkt hang ik alles weer aan de onderkant. Deze keer lukt het gelukkig wel alleen maakt mijn gebouwde constructie bij iedere stap die ik zet een piepend geluid. Ik neem het gepiep maar voor lief, voor die drie kwartier lopen. Dan ben ik eindelijk van het luchtbed verlost.

Onderweg kom ik de eerste Hunebedden tegen. Je moet achterom bij een huis om ze te bekijken. Het stelt eigenlijk niet zo veel voor zo'n stapel stenen. In het boekje van het Pieterpad staan wel mooi foto's van grote hunebedden. Die zal ik dan wel verderop tegenkomen.

Op het begin stuk zijn gelukkig veel bossen zodat ik goed beschut loop tegen de zon. Het laatste stuk is nog wel door open weilanden heen. De vaart zit er goed in en ik arriveer vrij snel in Zuidlaren.

Mijn ouders zijn al in Zuidlaren als ik ze opbel. Ze komen mijn kant opgelopen en ik ben blij als ik het lomp grote luchtbed aan ze af kan geven. Ze zijn in de tussentijd bij een soort survival winkel geweest en hebben nu een extra klein luchtbed meegenomen. Als ik hem vast pak is hij net twee keer mijn hand en hij past zelfs in mijn tas! Ook geven ze nog een extra flesje water mee.

Ongeveer 2 kilometer verderop is een terrasje aan het water. Het ziet er erg gezellig uit en ik besluit daar een korte pauze te houden. Er zit ook een grote groep bejaarde vrouwen die daar blijkbaar hun dagelijkse theekransje aan het houden zijn. terwijl ik van het uitzicht aan het genieten ben vaart er nog een kano voorbij. Na een half uurtje vindt ik het wel goed geweest en loop verder. 

Er volgt een lang stuk door het heidelandschap en de duinen. Ik kom twee ooievaars tegen in de heide en moet nog over een aantal bruggetjes heen. Aan het einde van de duinen staan nog een paar hunebedden. Onderweg had ik er volgens het boekje nog een paar moeten tegen komen, maar die heb ik dan waarschijnlijk over het hoofd gezien. Er zitten ook nog twee vrouwen bij te rusten en een gezinnetje. Ik weet even niet welke kant ik op moet dus vraag de weg aan de vader van het gezin. De twee vrouwen overhoren mijn gesprek en wijzen mij de goede richting op. 

Als ik ben aangekomen in Gasteren ga ik even zitten bij het pannenkoekenhuis. Terwijl ik mijn welverdiende cola aan het nuttigen ben komen de 2 vrouwen die bij de hunebedden zaten te rusten ook op het terras zitten. Zij lopen ook voor een paar dagen het Pieterpad. We raken wat aan de praat en terwijl ik mijn 2e colatje pak nemen zij nog een soepje. Ik weet dat er straks weer een lang stuk zit aan te komen dus ik bouw even wat krachten op. De 2 vrouwen vertrekken zelfs nog eerder dan mij. Ze wijzen me nog wel even op een route wijziging die verderop moet zijn.

Als mijn cola op is, ga ik verder met de etappe. Ik kom de twee vrouwen al vrij gauw weer tegen als ze naar het bordje op zoek zijn. Ik besluit om met ze verder te lopen. Het tempo ligt een stukje lager maar het is zeker gezellig. We lopen nog een stuk door de moerassen. Er zijn gelukkig wel houten paden die ons er doorheen leiden. We komen ook een adder tegen die aan het oversteken is.

Na ruim een kwartier wandelen bedenk ik me dat we elkaar nog niet hebben voorgesteld. De 2 zussen heten Ria en Maja.

Een groot stuk van het pad loopt door de duinen. Vooral in het begin is er veel stuifzand en gaat het lopen moeizaam. We komen ook nog een muziekinstrument tegen waar we elkaar even op de foto zetten. Dat is overigens de eerste foto waar ik zelf op sta. Halverwege de duinen komen we een vrouw tegen met een hond. Ze is er niet echt op gekleed met haar jurk, maar het blijkt een schaapsherder te zijn. Er lopen in ieder geval genoeg schapen om haar heen. De schapen hebben overigens enorm lange staarten die bijna tot de grond komen.

Het is ongeveer 5 uur als we in Rolde aankomen. In het dorp fietst er de hele tijd een man achter ons. Ik ga zelfs nog even aan de kant maar zelfs dan gaat hij ons niet voorbij. Als ik hem beter bekijk begrijp ik waarom. De man is straalbezopen heeft een halve liter bier in zijn handen en nog een tas vol blikjes. Hij stopt even om een liedje voor ons te zingen in het duits. Iets over een vrouw met 20 kinderen. Na een paar zinnen gezongen te hebben weet hij het zelf ook niet meer en fietst verder.

Even verderop gaan we op een terrasje zitten waar we onze dag afsluiten met een aantal pilsjes en een portie bitterballen. We wisselen ook nog even een e-mailadres uit zodat we elkaar de foto's kunnen opsturen. Op het terrasje zitten 2 jonge vrouwelijke Pieterpad-lopers. Het zijn sowieso de eerste jongeren die ik tegenkom die dit pad lopen, en dan leggen ze ook nog een flinke afstand af. Ze hebben voor 4 dagen lang iedere dag 30 kilometer afgelegd. Ze waren uitgeloot voor de Nijmeegse vierdaagse maar wilde toch nog lopen. Nu zijn ze aan het wachten op het terras tot ze worden opgepikt.

Ria en Maja overnachten bij een Bed & Breakfast in Rolde, ik moet nog 2 kilometer verderop naar een camping. Als ik bij de camping aankom zie ik nergens bordjes naar een receptie of een andere faciliteit. Ik besluit het kiezelpad te volgen waar de meeste sporen ingereden zijn. Het is echt een doolhof maar uiteindelijk weet ik de receptie aan het begin van de camping te vinden. Blijkbaar ben ik bij een achter-ingang naar binnen gekomen. 

De receptie bestaat uit een houten chalet dat kleiner is dan menig tuinhuisje. De man van de receptie leidt me even naar het trekkersveldje. Onderweg naar het veld komen we tientallen konijnen tegen. Er zitten er bijna structureel 2 op iedere plaats. De beheerder zegt nog dat ik ze gratis mee mag nemen omdat het een echte plaag is geworden.

Het is een mooi en groot veld met in het midden een plaats om een kampvuur te maken. Wel jammer dat ik er in m'n eentje sta en verder geen spullen daarvoor bij heb. De beheerder geeft me ook nog een kabel zodat ik mijn telefoon kan opladen. Wanneer ik mijn tas oppak breekt er het handvat af. Waarschijnlijk komt dat door al het gewicht wat er de eerste dagen aangehangen heeft. Op zich is het geen ramp want het handvat is niet noodzakelijk. Er ligt nu wel een deel van de lus bloot waar ik mijn elastieken aan bevestig. Ik hoop dus dat die ook niet uitscheurt. Dat zal ik morgen dus even moeten bekijken.

Er is geen winkeltje op de camping aanwezig en ik heb ook verder geen eten meer bij. Dat is het risico als je niets wilt reserveren of plannen. Het wordt dus nog een uitdaging de volgende dag. De 2 jonge vrouwen van het terras vertelde dat er op de hele route niets te verkrijgen is. Er komen een aantal kampeerders langs om een praatje te maken en ik heb al gauw een zakje met krentenbollen gescoord. Over voedsel hoef ik me geen zorgen meer te maken. Ik heb gelukkig nog een leeg flesje bewaard, die vul ik nog even bij met water in het washok. 

De douches bestaan uit 1 drukknop zonder enige manier om de temperatuur te regelen. Ik heb moeite om er onder te gaan staan omdat de douche ontzettend heet is. Als ik terug kom bij mijn plaats krijg ik wederom 3 krentebolletjes van een andere vrouw. Nu heb ik zeker genoeg voedsel voor de volgende etappe. Ik vindt het wel mooi hoe de mensen zo behulpzaam zijn. Als ik alles van te voren had vastgelegd was ik dit soort situaties nooit tegen gekomen.

Op de camping staat ook een kleine centrifuge waar ik gratis gebruik van kan maken. In het begin stuiterde het apparaat door heel het gebouw heen. Maar het duurt niet lang voor mijn hele was droog is.

Ik ga nog even op een bankje zitten kijken naar de kinderboerderij die op de camping aanwezig is. Er lopen 3 herten rond waarvan eentje nog een kleine bambi is. Ik heb nog een filmpje gemaakt hoe hij over het veld heen rent en huppelt, maar die kan ik jammer genoeg niet posten.

Daarna ga ik terug naar mijn tent om mijn nieuwe luchtmatras uit te testen. Het is nog een heel gedoe om uit te zoeken hoe dat ding werkt. Volgens mijn ouders was het een zelfopblazend matras. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. Hij is echter wel binnen 2 minuutjes opgeblazen en is zelfs zo groot dat hij maar net in mijn tent past.